Trochę z historii tego narzędzia rysunkowego:

Ołówek to przyrząd do pisania, zwykly pręcik grafitowy w oprawce drewnianej.

Malarze od połowy XIV wieku przy szkicowaniu posługiwali się czymś kompletnie innym pałeczkami ze stopu ołowiu z cyną, oprawionymi niekiedy w futeralik ze skóry (najlepsze takie pałeczki były z Włoch).

Takich właśnie używał Albrecht Durer na początku XVI wieku. Ślady rysunku wycierano chlebem ( o gumkach będzie też post!!!).

W 1554 roku odkryto złoża grafitu w Borrowdale w Anglii (jak głosi legenda, pomógł przypadek – burza przewróciła olbrzymie dęby z korzeniami), wkrótce zauważono, że ten materiał czarny, brudzący, lekko tłusty lepiej nadaje się do prac artystycznych niż ołów.

Tradycja głosi, że w późnym średniowieczu w Cumberland w Wielkiej Brytanii, pasterze znaleźli stare drzewo ścięte przez burzę, w korzeniach którego błyszczała szaro-czarna masa, którą mogli wykorzystać do oznaczania swoich owiec.

To, że był to grafit, skrystalizowany węgiel, udowodnił dopiero szwedzki chemik Carl Wilhelm Scheele w 1789 roku.

Nazwa grafit wywodzi się od greckiego słowa „grafein”, które oznacza „pisać”. Angielskie słowo na grafit to „plumpago” i oznacza coś w rodzaju „podobny do ołowiu”  stąd nazwa „ołówek”.

Bardzo szybko rozeszła się wieść, że można dobrze pisać tym grafitem. Dlatego też, z kawałków grafitu wycinano patyczki o kwadratowym przekroju, którymi można było pisać podobnie jak rysikiem.

Grafitowe rysiki bardzo szybko zaczęto oprawiać w drewno. Dzięki temu były one łatwiejsze w obsłudze, bardziej odporne na złamania i utrzymywały palce pisarza w czystości.

Ta forma wytwarzania ołówków szybko dotarła do Niemiec. Podróżujący rzemieślnicy przywieźli te pomysły do Norymbergi, gdzie istnieją dowody na to, że ołówki były już wykonywane ręcznie w latach sześćdziesiątych XVII wieku.

Potrzebny do tego grafit musiał być importowany z kopalni w Borrowdale w Anglii. Grafit z okolic Passau lub z Austrii nie był wystarczająco czysty, a Anglicy tymczasowo zakazali eksportu tego strategicznie ważnego towaru.

Alternatywą okazał się wynalazek dokonany przez francuskiego inżyniera Jacques’a Conte w 1795 roku. Conte miał już doświadczenie z materiałem, jakim jest grafit, dzięki produkcji tygli, które były potrzebne do produkcji kul armatnich.

Sproszkował zanieczyszczony grafit, oczyścił go przez elutralizację, a następnie zmieszał z gliną i wodą. Masę rozłożono do długich, prostokątnych foremek i wysuszono.

Następnie wypełniano je węglem drzewnym, zamykano w ceramicznych skrzyniach i wypalano w wysokich temperaturach. I uwaga w połowie XIX wieku proces ten był już powszechnie stosowany. Do dziś jest to podstawa produkcji ołówków.